میشیت علائی می گوید: “تفاوت بین نویسندگان خوب ، نقاشان خوب ، نقاشان سطح پایین این است که آنها وقایع تاریخی را منعکس می کنند” ، معتقد است که نویسندگان و هنرمندان بزرگ باید با وجود خسارات و جنبه غیرانسانی به کرونا بروند.
در مصاحبه ای با سرگرمی برای همه ، منتقد ادبیات و مترجم درباره وضعیت تاریخ شفاهی گفت: حفظ وضعیت حفظ میراث مستند ، به ویژه در دوره کرونا ، تأثیر آن بر ادبیات .. این واقعه در آن منعکس شد. البته من این را در زمینه ادبیات می گویم ، اگرچه ممکن است مطالعات مفصلی در مورد این موضوع انجام شده باشد ، اما من بازتاب آن را در ایران در قالب ادبیات و هنر ندیده ام.
وی با تأکید بر بازتاب کرونا در هنر ، گفت: “چه اتفاقی می افتد ، چه به صورت تاریخ مکتوب و چه تاریخ شفاهی ، اگر از برخی ابعاد جدی به آن نزدیک شود ، قطعاً برخی از نویسندگان جدی به دنبال آن خواهند بود.” تفاوت نویسندگان خوب ، نقاشان و نقاشان سطح پایین در این است که آنها وقایع تاریخی را منعکس می کنند. تاریخ هنر ، به ویژه ادبیات ، نشان داده است که چنین رویدادهایی را منعکس می کند. این رویداد نیز بسیار ترسناک است و قطعاً هنر به نوعی به دنبال آن خواهد بود. من در این شکی ندارم ، اما شاید به دلیل وضعیت بحرانی – التهابی این رویداد تاکنون ، هنرمندان هنوز به آن نزدیک نشده اند ، یا شاید آنها منتظر فرصت باز شدن و سپس با آرامش بیشتری هستند.
میشیت علائی سپس با اشاره به چندین واقعه مهم در تاریخ ، در مورد اهمیت حفظ میراث مستند چنین عصری صحبت کرد. آنها می توانند این کار را در ابعاد دیگر انجام دهند. من آفت بزرگ قرون وسطی را به یاد می آورم ، در دوره های بعدی ، به ویژه در قرن بیستم ، بسیاری از مردم به سراغ آن رفتند ، به عنوان مثال ، سیمون دوبوار در رمان معروف خود “همه می میرند” ، به نوعی با طاعون مقابله کرد.
این منتقد ادبی در ادامه گفت که ضبط هنری متفاوت است. به عنوان مثال ، دوبوئس در این رمان تفسیر متفاوتی از این واقعه دارد که در چارچوب فکری – فلسفی او جای می گیرد. هنرمندانی که من آنها را بزرگ می نامم طبیعتاً بعید است بدون دیدن همه قربانیان و جنبه های غیرانسانی به کرونا بروند. طبیعتاً انعکاس آن در هنر با علم متفاوت است. این رویکرد در علوم مختلفی مانند علوم زیستی و روانشناسی و مطالعه تأثیرات این پدیده از نظر جسمی ، اقتصادی ، روانی ، روانی و اجتماعی متفاوت است. اما در زمینه هنر متفاوت است ، این بستگی به سلیقه هنرمند و دیدگاه زیبایی شناختی نحوه برخورد با آن دارد.
بعد از آن به علا گفت. “شاید نویسندگان حتی از کرونا به عنوان یک رویداد نمادین ، مانند گذشته ، نام نبرند.” یعنی ، مشاهده کل شیوع ویروس کرونا به عنوان یک جریان نمادین. به عنوان مثال ، اگر کسی گرایش مذهبی داشته باشد ، آن را انعکاسی از خشم خدا می داند ، همانطور که در داستان های مذهبی داریم. یا مثلاً این را به گونه ای دیگر به عنوان حمله به فاشیسم تلقی کنیم ، همانطور که کامو در “گسستگی هراس” انجام داد. کامو معتقد است که فاشیسم اروپا را تهدید کرده است. من نمی خواهم موضوع را ارائه دهم ، اما چنین اتفاقاتی رخ خواهد داد و در دو حوزه منعکس خواهد شد. یکی حوزه علمی و دیگری حوزه هنری که به تلاش هنرمندان ما و جهان در مورد چگونگی مقابله با این مشکل بستگی دارد. البته هنرمندان این کار را از نظر کاملاً عینی انجام نخواهند داد ، زیرا هیچ ارزشی ندارد ، آنها این کار را در یک علم بهتر انجام می دهند. تاج ممکن است موضوع ایجاد آثار هنری آنها از این طریق باشد.
این مترجم در پاسخ به این واقعیت که مردم برای نوشتن تاریخ شفاهی به نوشتن (مثلاً خاطرات کرونا) تشویق شدند ، پاسخ داد: “این یک پدیده فرهنگی است ، اما دولت می تواند نقش داشته باشد.” در ایران ، مشکل تاریخ شفاهی یا تاریخ مکتوب ، مانند خاطرات وجود داشت ، اما چون در فرهنگ غربی وجود دارد ، جایگاه چندانی در فرهنگ ما ندارد. البته نهادهای رسمی می توانند کمک کنند ، اما ما هنرمندان ، افراد دارای دغدغه های هنری ، حتی مردم را نمی شناسیم ، شاید آنها کاری کردند که این واقعه را در خاطرات خود بگنجانند.
انتهای پیام: