لیک اگر «ایران» نگوید لال بادا این زبان

زبان فارسی با همه تنوع زبانی و گویش‌هایش رابط بین همه اقوام ایرانی است. بی شک همه اقوام ایرانی در رشد و شکوه این فرهنگ و زبان سهیم بوده اند. زبان ملی تنها نماد وحدت جوامع فارسی زبان، عامل اتحاد و همبستگی مردم و سرزمین ایران است. بغض رسانه ای که همیشه در آرزوی تفرقه و تباهی است، هشتگ فارسی ستیز به راه می اندازد، گم می شود و آب در گل می لغزد، خوب می داند که بزرگ ترین نویسندگان و شاعران فارسی زبان آذربایجان افتخار می کنند.

قطران تبریزی، نظامی گنجه، خاقانی شروان، محمدحسین شهریار، حسین منزوی، هزاران نویسنده و شاعری که زبان فرهنگی، میهنی و ملی شان فارسی بود، هرگز نگفته اند که زبان مادری شان با زبان ملی شان منافات دارد. زبان

به قول حکیم نظامی. «تمام دنیا تن است و ایران دل است، شباهت ننگینی ندارد».
زبان فارسی همواره حلقه وصل بین اندیشه و اندیشه و دل ایرانیان پیوند عاطفی ایرانیان و دوستان غیر ایرانی بوده است.

زنده یاد محمدحسین شهریار در بسیاری از اشعار این پیوند را ایجاد کرده است. «ترکی ما خیلی نزدیک است، زبان مادری ما، اگر ایران نگوید «لال بدا» به این زبان.

* مدیر اجرایی پژوهشگاه میراث مکتوب