ظاهراً این برنامه توسط ریاست پارلمان به کمیسیون امور داخلی و شوراها برای بحث بیشتر منتقل شد. طبق ماده 1 این برنامه ، دولت موظف است سه ماه پس از تصویب این قانون با تقویت عوامل تولید ، تقویت نیروی کار ، تقویت رقابت پذیری اقتصاد و حل مشکلات بر افزایش بهره وری اقتصاد متمرکز شود. به مناطق بین مناطق و استفاده از قابلیتها و فرصتهای مختلف. مناطق کشور باید به ده منطقه تقسیم شود.
در این برنامه ، وزیر هر منطقه برای رای اعتماد از سوی رئیس جمهور به مجلس شورای اسلامی تعیین می شود. وزرای منطقه ای همچنین مسئول تصمیم گیری برای کابینه رئیس جمهور خواهند بود.
در نگاه اول به نظر می رسد که فقدان تخصص لازم نابالغ است ، اما چنین برنامه هایی پیش از پیروزی انقلاب دارای سابقه ماقبل تاریخ هستند که آخرین آن به سال 1393 برمی گردد که در برنامه وزیر کشور روحانی آمده بود که در سال 1393 استانهای ایران طبق طبقه بندی جدید وزارت امور داخله جمهوری ، در قالب 5 منطقه ، بر اساس عوامل مجاورت ، موقعیت جغرافیایی و اشتراکات. هر منطقه دارای دبیرخانه دائمی است ، شهرهای تهران ، اصفهان ، تبریز ، کرمانشاه و مشهد به ترتیب دبیرخانه مناطق 1 تا 5 هستند. این طبقه بندی طبقه بندی داخلی وزارت کشور بود ؛ یکی از اهداف اصلی این بخش این بود که دولت به جای مناطق ، مناطق را توسعه دهد. مناطق منطقه ، هر 2 ماه یکبار در گردش هستند و در مناطق منطقه گرد هم می آیند تا مشکلات و مسائل منطقه را حل کنند و در مورد توسعه متوازن و تصمیم گیری در منطقه بحث کنند.
به نظر می رسد چنین برنامه هایی نیاز به بازنگری بسیاری از قوانین ، اجرای سیاست عدم تمرکز ، انتقال اختیارات دولتی به دولت های منطقه ای ، حرکت به سمت نوعی فدرالیسم در کشور دارند ، در غیر این صورت ، وزیر منطقه ، البته ، نقشی در پیشبرد امور شکل گیری نظام فدرالی در ایران از زمان انقلاب مشروطه تا تصویب اولین قانون تقسیم ملی پس از جنبش مشروطه آغاز شد ، ایران شامل 4 ایالت و 23 ایالت از جمله آذربایجان ، خراسان ، سیستان ، فارس ، کرمان بود. و بلوچستان با این حال ، جنبش های محلی با ترس از خطر سقوط ایران منجر به تمرکز قدرت در دولت مرکزی شد ، که پس از انقلاب 1978 ایران برای دهه ها ادامه یافت.
سه دهه پس از تصویب قانون تقسیمات کشوری اول ، در سال 1316 ، قانون دوم واحد تقسیم ایالت را به جای “ایالت” به “دولت” تغییر داد. استان مکران: تعداد این ایالت ها به طور طبیعی دو ماه بعد به 10 مورد افزایش یافت و روند تغییر ایالت ها و مرزهای آنها تا سال 1983 که سومین قانون تقسیم کشور تصویب شد ، ادامه یافت.
نکته دیگر این است که یکی از راههای توسعه ظرفیت محلی و منطقه ای ، بررسی قانون شوراها و انتقال اختیارات دولتی به شوراهای منطقه ای است که اکنون به شوراهای رسمی و غیر رسمی تبدیل شده اند.
* نماینده سابق پارلمان عمل فعال سیاسی اولیه
23215: