ناگفته‌های خانیکی از حافظه، روایت سرطان و زندگی

به گزارش سرگرمی برای همه، هادی خانیک در این پست روزنامه اعتماد برای 14 روز متوالی مجبور شدم فقط بیمارستان ها یا بخش ها را برای معالجه عوض کنم، بنابراین موارد تلخ و شیرین که از نظر تجربه، احساس و ادراک فقط در ذهن ناظر و ناظر جای می گیرد. در قلب. او گفت: “ارتباط دهنده سرطان داشت.”

پست کامل هادی خانیکی درباره ناگفته هایش از کتاب خاطره، تاریخچه سرطان و زندگی.

«اگر عاشق مرض شدی/ چو سعدی، هدفت را گم می کنی»

1) طبق قولی که از اول سال به دوستان روزنامه داده بودم، هفته ای یک بار و ترجیحاً یکشنبه ها «به یاد ایام» باید یک کلمه برای بازخوانی می نوشتم. بررسی رابطه دیروز امروز سرطان لوزالمعده در میانه راه به یک مهمانی ناخوانده آمد و من را هر دو هفته یک بار به بیمارستان می برد، اما این باعث نشد که به قولم عمل کنم، همانطور که در مورد تجربیات سرطان، سرمایه سرطان، و ارتباط سرطان من انجام شد. گفت و گوی این منابع، امید و زندگی. ” من جوایز را تحویل دادم.

2) این قسمت مدتی است که به دلیل بستری طولانی مدت در بیمارستان به تعویق افتاده است و باعث کاهش ایمنی و قدرت بدن می شود. 14 روز متوالی مجبور شدم فقط بیمارستان ها یا بخش ها را برای معالجه عوض کنم، پس موارد تلخ و شیرین که با تجربه و احساس و ادراک در چارچوب روزهای من گنجانده شده بود، فقط در روح و قلبم ماند. . ارتباط دهنده سرطان من نمی توانم در مورد تجربه ارتباطی اردنی دوم در سال 1976 و نقش رسانه های کوچک در ساختن این حماسه بزرگ و امید ملی، بر اساس دستور رسمی اخراج شدگان، نه بر اساس خاطرات سوم، بنویسم. عناوین روزنامه های خرداد 61 و «خرمشهر آزاد شد» بازگشت اقتدار «غرور» و همه به لایه های پایین و بالای جامعه.

می‌خواستم از قهرمانان واقعی آن دفاع که از نزدیک می‌شناختم، درس زندگی و امید را از مادربزرگ محمود (هاجر آجرلو) که مادر شهیدان محمود رد مهرداد احمد ای‌ی‌خان بود، یاد بگیرم. تا آخر آنجا ایستادم، “مادر همه” بود، نوشتم که نمی توانم.

3) اشیاء با یکدیگر رفت و آمد داشتند و ذهن را وادار می کردند که درباره آنچه می گذرد، آنچه می گذرد صحبت کند و در خاطره ها باقی مانده است. در همان روزها استاد به اصطلاح خراسانی عثمان محمدپرست درگذشت و نام او رابطه هنر و انفاق مؤثر را زنده کرد. حضور عثمانی نمادی از همکاری مدنی و فعال برای پیشرفت موفقیت آمیز مددکاری اجتماعی بود که نقش آن را باید ماهیت سرطانی حامیان آن خواند. مجتبی کاشانی، دوست دوست داشتنی و دلسوز من در دوران دانشجویی، مشتاق دیدن فقر در خواف بود. نهادی مدنی که اکنون بیش از هزار مدرسه در ایران و اطراف آن ساخته شده است. کاشانی خودش در سال 1362 روی صندلی نشسته بود به سرطان مبتلا شد و گفت: برای بسیاری شنیدن این خبر که چقدر از زندگی باقی مانده می تواند دردناک و غیرقابل تحمل باشد، اما برای من این خبر خوبی است که «تسلیم نمی شوم». و برای رسیدن به تمام کارهای ناقصم.” وی در عین حال شعری در مورد سرطان خود خواند و بیشتر ابراز نگرانی کرد: سرطان وطن.

فکر نکن دارم فکر میکنم

نگران سرطان در وطنم هستم

وقتی او مریض می شود، همه ما هم مریض می شویم

وقتی مریض می شوم یک بدن دارم

وطنم از تنم خسته تر است

درد مرا از حرف هایم بفهم

خاطرات شیرین دوستی مؤثر کاشانی و حاجی خانی با هنرمندان و خیرین این دیار مرا در هر مناسبتی از جمله درگذشت استاد عثمان به این حلقه سرطان می‌آورد تا با آن دوست سرطانی همدردی کنم و با آن دوست سرطانی صحبت کنم. نگران، اما امید به کاشت افق را باز کرد.

4) همزمان با اقامت اجتناب ناپذیر بیمارستانی که باید با کمک پزشکان حاذق، درمانگران قلب، از آستانه «شوک» عبور می کردم و برای چهارمین شیمی درمانی آماده می شدم، خرابه های ساختمان کلانشهر آبادان فرو ریخت. تمدن جدید و نشانه ارتباطی نماد مقاومت در جنگ. آبادان در طول این سالها برای هر کارشناس منابع بیشتری دارد و برای اهالی ارتباطات منابع بیشتری از ارتباطات نفتی، ایجاد صداوسیمای ملی نفت، تلویزیون، روابط عمومی جدید تا امسال دارد. ورود روشنفکران و هنرمندان به توسعه نفت شهر، ساختن فیلم، شعر و داستان. بخشی از خاطرات دانشجویی خود را مدیون ناهاتک تونگوف، دنیای پر جنب و جوش دانشکده نفت آبادان و سخنرانی های معروف دکتر شریعتی در اوایل دهه 50 هستم. البته مقاومت آبادان در دوران جنگ، حماسه کوی ذوالفقاری، رشادت های فراموش نشدنی جهان آرا و همزیستی فراموش نشدنی امام جمعه این شهر آیت الله جامی با مردم در دوران حصر بخشی از نقش آبادان است. ایران در زمان جنگ آنچه در تخت بیمارستان دیدم فروریختن ستون های اعتماد و سرمایه اجتماعی بود، حتی قبل از تخریب در نزدیکی کلانشهر آبادان. به نظر می رسد ذهنیت فاجعه آنقدر فراگیر است که صحبت از داشته های آبادان سخت است و شنیدن آن آسان نیست. تفکر فاجعه آمیز نوعی تفکر است که حکایت از محرومیت تک تک شهروندان حتی گروه های اجتماعی دارد. در چنین شرایطی، آینده به جای کانون امید به کانون ترس تبدیل می شود. همه حوزه های اعتماد شهروندان، امید (حتی اعتماد به نفس) آسیب می بیند. در چنین شرایطی است که بازیگر قدرتمند و آینده نگر خود را در موقعیت یک سوژه وحشت و ویرانگری حال می بیند. حوزه های طبیعی ارتباط و گفتگو و همبستگی شهروندان بی جان و ناامن از بین رفته است. خاموش کردن نور ارتباط و گفتگو در پرتو یک ذهنیت فاجعه‌آمیز، عقلانیت فردی و جمعی را از بین می‌برد و بر حوزه‌های ناخودآگاه در قلمروهای آگاهی مسلط می‌شود. ما باید از ذهنیت فاجعه آمیز بترسیم، و این یک ویژگی مشترک است که در “سرطان زیستی” و “زندگی اجتماعی” مشاهده می شود. دوباره باید چراغ زندگی و چراغ مناسبات روشن شود، «ذهنیت فاجعه بار» در «سرطان تن» یا «سرطان وطن» به فاجعه ای واقعی و عینی تبدیل می شود. به نظرم شایسته است اهل فکر و تجربه به بازتفسیر و بازسازی «مفهوم حافظه جمعی»، «تخیل مشترک»، «رویای ایرانی» بیشتر توجه کنند. در ایران، سیاست حافظه به دلیل اشتباهات آشکار در استقرار و تقویت حاکمیت، از ساختن هویت های سازش، مذاکره خارج شده است و این خطر در حاشیه سقوط کلانشهر به وضوح بیشتر دیده می شود.

5) دریافت مرگ ناگهانی سیدمحمود دعایی در پایین ترین سطح بدنم تجربه سختی در این دوران شیمی درمانی بود. دعا را باید در دنیای ارتباطات ایرانیان دوباره کشف کرد. کسی که در این دنیا نافرمان بود، اما به دلیل «پایه انسانی» اخلاقی اش در ارتباطات، تأثیر «پایدار» ماندگاری بر دنیای رسانه گذاشت. از روی همان تخت بیمارستان برایش نوشتم: «مردی که رنجی نکشید و نکشید». «تمام تلاش او بر این بود که به هر حال به قول سعدی دستش را از هدفش شست، من هم از سخنان شاعر بزرگ بشریت می آموزم که «نباید از دستش خلاص شد. مرض.” و از بیماری در خدمت زندگی اجتماعی استفاده کنند.»

انتهای پیام: