نام مبارکی که موجب قیام می‌شود
در هنگام ذکر، یاد، ذکر و دعا برای وجود مبارک حضرت مهدی (عج) در حال دعا برای آن حضرت، این عمل بر اساس عمل معصومین برای احترام و تکریم آن حضرت انجام می شود. چنانکه نقل شده است که نام مبارک امام زمان (عج) در حضور امام رضا (ع) برده شد، آن حضرت به ادای احترام برخاست و دست داد. در عین حال این اقدام دعوتی بی نظیر به آن حضرت است.
درباره معصومین علیهم السلام در این زمینه گفته مستندی وجود ندارد. اما از آنجایی که علاوه بر کلام معصوم و رسالت، عمل او نیز معتبر است، می‌توان به گزارشی اشاره کرد که علامه ممقانی رضی الله عنه از شیخ محمد بن عبدالجبار نقل می‌کند. ترجمه دعبل الخزاعی از مقاله در ترجمه او. داستان از این قرار است.
«چرا اولین (مکتب‌های بیت) شعر معروف در مورد الرضا و ذکر (ع) را نخواند؟ مقال، جلد 1، صفحه 418).
وقتی دعبل تقدیم معروف خود را به امام رضا (ع) که اولین (مکتب آیات) بود، گفت و نام حضرت مهدی (عج) در آنجا برده شد، امام رضا (ع) دست خود را بالا برد و متواضعانه ایستاد. برخاست و با شتاب به فرج رفت تا نماز بخواند.
مرحوم محدث نوری رحمه الله در مورد قیام و بدعت می نویسد.
این قیام و تجلیل، مخصوصاً در هنگام اشاره به آن کنیه، به ویژه شرح حال همه فرزندان شیعیان در همه کشورهای عرب-غیر عرب، ترک، هندی و سایر کشورها، بلکه فرزندان اهل سنت و سنی. جماعت نیز
قیام چنین خضوع وقتی لقب خاص حضرت حجت (عج) ذکر می شود، از قدیم الایام در میان تمام شیعیان رواج داشته است. از جمله عرب، غیر عرب، ترک و دیالم در همه شهرها و کشورها. حتی در بین اهل سنت هم پذیرفته شد.
مرحوم حاج شیخ عباس کمی نیز می نویسد: نقل شده است که به دعبل خزا هنگام سرودن آهنگ (تعیه) برای امام رضا (ع) به این شعر برخورد کرد.
خروج امام محال است
به نام خدا با برکت ایستاده ام
امام رضا (ع) چون نام قائم را شنید برخاست و سر به زمین خم کرد و دست راست را بر سر گذاشت و فرمود: (منتهی الاعمال ج 2 ص 488 و 489 ).
همیشه خوب است که مهربانان را تکریم کنیم، جلال را در همه جا تجلیل کنیم. به نظر می رسد که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و فرزندان معصومش (صلی الله علیه و آله و سلم) باید به بالاترین کرامات و جلال نیاز داشته باشند، اما قیام و «دست گذاشتن» در یک حالت عصیان تواضع و احترام است که با شنیدن نام نه. یکی، اما «قائم آل محمد (ص)» سنت نشده است.
او در خراسان با امام رضا (ع) ملاقات کرد که در حالی که نام «کائمی» را میبرد، برخاست و دست بر سرش گذاشت و فرمود:
دلیل دیگری که برای این عمل می توان ذکر کرد این است که قائم شدن به هنگام شنیدن صفت امام زمان به معنای آمادگی برای قیام امام زمان است و امتناع به معنای اطاعت از اوست. فرمایش امام زمان.
داستانی در مورد فلسفه برخاستن و دست گرفتن وجود دارد که دلیل آن را بیان می کند (البته خود این داستان می تواند دلیل و منبع اصل این کار باشد). امام صادق (ع) چرا با شنیدن نام «جایم» برخیزیم؟
او گفت. «برای آن حضرت غیبت طولانی است، این لقب یادآور حکومت باطل آن حضرت است، از غیبت ایشان متاسفم. از این رو، از شدت محبت و رحمتش نسبت به دوستانش، به هرکسی که از امامش با این لقب یاد کند، با مهربانی می نگرد. از حمد و تواضع آن حضرت است که هر بنده متواضعی باید در برابر مولای خود (عج) بایستد که مولای بزرگوارش به او می نگرد، پس برخیزد و تعجیل در خروج مولای خود را از خداوند متعال بخواهد. (اثر منتخب، آیت الله صافی گلپایگان، ص 640)
در عرب، مانند حکمای جهان، مرسوم است که هنگام استفاده از گره نشکن، دست بر سر به نشانه اجبار و اضطرار بگذارند. معنای این کار در هنگام خواندن دعای فرج این است که دوری و غیبت امام برای ما بسیار سخت و طاقت فرسا است.
باید گفت که امتناع از ذکر و سلام نام امام زمان، احترام و ادای احترام به آن حضرت و نیز اطاعت از او و آماده بودن برای خدمت و حضور بر اوست. پا. آنچه به عنوان مستند برای قیام در هنگام ذکر نام امام نقل شده، داستانی است که از امام رضا (ع) نام «قائم» را بر آن حضرت برده اند. امام برخاست و دست بر سرش گذاشت. گفت و. “و به راحتی پیدا می شود.” (مستدرک سفینه 8/629) از این گزارش مستحب است در حالی که کلمه «جایم» گرفته شده است بایستید. حتی از این داستان می توان گفت که قیام حضرت رضا (ع) مختص کلمه جایم نبوده، بلکه برای احترام به نام آن حضرت بوده است که در این صورت هر نامی ذکر شود، بهتر است نام خود را بگذاریم. . دست روی سر
از امام صادق (ع) سؤال شد. علت قیام برای ذکر کلمه «قائم» در یکی از القاب امام حجت(عج) چیست؟
او گفت. «چون غیبت طولانی دارد، نسبت به دوستانش بسیار مهربان است، به کسی که او را با این لقب یاد می کند توجه می کند، زیرا این لقب یادآور قدرت اوست، اشتیاق غربت را به خاطر او بیدار می کند. افتخار و احترام. تا بنده حقیر بایستد و به او احترام بگذارد، آنگاه که مولای عزیز با چشمان بلندش به او می نگرد، عجل الله تعالی فرجه را از خداوند متعال طلب می کند.
بی شک این قیام که به فرمان امام صادق (ع) یادآور قیام و قدرت حضرت مهدی (عج) است، نه تنها از سر احترام است، بلکه نشان از آمادگی شیعیان منتظر برای قیام دارد. برای صعود و همراهی با استاد خود.
چرا تنها بزرگواری که باید در هنگام شنیدن یا بر زبان آوردن نام آن بزرگوار «ایستاده» یا لااقل مدح و ثنای آن حضرت، دلتنگ امام جامع موعود(ع) باشد؟
پیام این «شورش»؛ این ادای احترام به جیمی است، در راستای آرمان های بزرگ شورش جهانی او. پیام این شورش؛ «پاسخی است به نگاه محبت آمیز «استاد غایب»، وفاداری برای همراهی با او در روز ظهور.
پیام این شورش؛ و افتخارات طغیان راست است، اعلام آمادگی برای طغیان، شاید چون چنین است، ذکر این نام سزاوار نگاه لطف و عنایت اربابش است.
امام هرکس او را به این نام که نشانه پاکی اوست، اعتقادش به حال اوست، توجه می کند، به او توجه می کند.
بار خدایا بار خدا
ما را در زمره ی منتظران یاران و یاران حضرتش قرار ده و همواره شاهد محبت او بوده ایم.