قیام 6 ژوئن سال 1942 ، از زمانی آغاز شد که امام خمینی در پاسخ به فاجعه قتل عام دانش آموزان 2 آوریل 1963 در مدرسه کومی فیضیه ، در چهلمین سالگرد چهلمین سالگرد شهدای فیزیه ، اعلامیه ای صادر کرد ، که شاه آن را 2 آوریل 1942 اعلام کرد. مقصر اصلی وقایع در ارتباط با چهلمین سالگرد شهادت شهدای کوم در شهرهای مختلف ایران ، این مراسم چنان مؤثر بود که رژیم مجبور بود از چنین تجمعات جلوگیری کند.
به دنبال محدودیت های برگزاری مراسم در ماه محرم همان سال ، امام خمینی که دیگر تحمل چنین رفتار خصمانه ای را ندارد ، رژیم پهلوی را در 4 ژوئن 1942 ، همزمان با روز عاشورا ، به امویان و عباسیان تحویل داد. او فیضی را به پرونده Carballa تشبیه کرد. پس از آن ، شاه تحقیرآمیز خشن شد و بسیاری از ستیزه جویان را دستگیر کرد و در شب 6 ژوئن 1963 ، در نیمه شب ، خانه امام را محاصره کرد ، وی را دستگیر کرد و او را به تهران منتقل کرد.
در شهر پیشوا ، سید مرتضی طباطبایی رفی ، ساکن روستای محمدآباد عربها در کومی ، ابتدا از دستگیری آیت الله خمینی به اهالی روستا خبر داد. ساکنان روستای محمدآباد به همراه هیاتی از پیشوا که از دستگیری امام خمینی (ره) در طی یک مراسم سنتی در بنی اسد در طی یک مراسم سنتی در بامی – اسد در حرم امام جعفر ابن موسی کاظم (ع) خبر داشتند ، نسبت به این اقدام رژیم اعتراض کردند.
در طی راهپیمایی به سمت تهران ، معترضین به یك پایگاه نظامی در تهران حمله كردند ، به سرپرستی سرهنگ بهزادی و کاوانی كه در ابتدا به آنها اخطار داده شد. جوانان این منطقه فقط برای حمایت از دولت کشته شدند و همین امر باعث شد امام خمینی آن روز را به عنوان عزای عمومی اعلام کنند.
اکنون 57 سالگرد قیام 6 ژوئن به بهانه ای شده است تا با نگاه دقیق تری به داستان بازماندگان و وارثان این حماسه بزرگ تاریخ بپردازیم.