جهان امروز بیش از هر چیز به امید نیاز دارد – امید به صلح، امید به پایان کرونا، امید به روزهای بهتر – هزاران امید دیگر.
امید، این نام پرمعنا، یکی از ویژگی های زندگی است که انسان را به دنبال فردایی بهتر می کند. امید یعنی موفقیت برای زندگی در آینده ای بهتر. وقتی امید وجود دارد، شادی در زندگی وجود دارد.
موضوع امید به قدری در زندگی امروز ما رایج و حیاتی شده است که در سال های اخیر بسیاری از روانشناسان به موضوع روانشناسی مثبت گرا پرداخته اند. اگرچه انتقاداتی در این مورد وجود دارد، اما این ژانر طرفداران خود را دارد که کم نیستند.
عوامل متعددی در دستیابی به شادی و طول عمر نقش دارند. حتی اعتماد به نفس، شرایط خانوادگی، زمان کافی برای دنبال کردن سرگرمی های مختلف – خیلی بیشتر – همگی با امید و شادی همراه هستند. روانشناس پوزیتیویست دینر توصیه می کند که همانطور که شاخص های ملی تولید متمرکز هستند، کشورها نیز باید میزان ثبات، شدید و رضایت بخش احساس شادی را در موقعیت های مختلف زندگی اندازه گیری کنند.
طبق تحقیقات، امید به زندگی از دهه 1950 حدود 23 سال افزایش یافته است. از سال 2010 تا 2015، مردان و زنان به طور متوسط چهار سال و نیم بیشتر عمر کردند. بیشترین امید به زندگی در سال های 2010 و 2015 ثبت شد – تقریباً 79.2 سال در آمریکای شمالی و کمترین امید به زندگی در آفریقا – 59.5 سال. امید به زندگی از دهه 1950 در تمام نقاط جهان افزایش یافته است. سریع ترین رشد در آسیا ثبت شده است، جایی که امید به زندگی از 42 سال به 71.6 افزایش یافته است.
امید آنقدر قوی است که حتی یک روز در تقویم به آن اختصاص دارد. 26 آوریل روز امید و تبریک نامیده شد. عناوینی که این روزها بیشتر از همه انسان ها به آن نیاز دارند و شاید بد نباشند، هر روز از مشکلات، هزینه ها و آشفتگی هایی که جهان را احاطه کرده است می نویسیم، روزی می توانیم فقط از امید و روزهای خوب و شاد صحبت کنیم. بیا بنویسیم.
بر اساس نظریه رایج در روانشناسی، امید به معنای رفتن به هدف، تلاش از راه های مختلف برای رسیدن به آن است. فردی که امیدوار است اراده حرکت به سمت هدف، برنامه ریزی برای رسیدن به آن را دارد. یعنی فردی که امید دارد، برای خودش هدف دارد، توقع دارد به آن اهداف برسد. امید از نظر روانشناسی دارای سه عنصر است: هدف، مسیرهایی که برای رسیدن به هدف طی می شود و فردی که برای رسیدن به هدف در آن مسیر حرکت می کند.
مطالعات نشان داده است که امید نقش مهمی در درمان بیماری‌های صعب‌العلاج مانند سرطان دارد؛ افراد امیدوار با شنیدن خبر بیماری خود کمتر احساس اضطراب می‌کنند. بیماران امیدوار به راحتی درمانده نمی شوند، آنها با تلاش بیشتر برای یافتن راه حل به جلو حرکت می کنند. افراد مبتلا به بیماری های جدی اهداف خود را در اولویت قرار می دهند و برای رسیدن به آنها تلاش می کنند.
اما مردم در مورد امید دیدگاه های متفاوتی دارند که هر کدام تعریف خاص خود را دارند. روزبه سال ها در اروپا و در آمریکا زندگی کرد و چند سالی به ایران بازگشت. والدین او سال هاست که با سرطان دست و پنجه نرم می کنند، اما او هنوز امید دارد. گاهی دلش خالی بود اما همچنان سعی می کرد به اطرافیانش امید بدهد.
او اکنون 46 سال دارد و امید را اینگونه تعریف می کند: «من فکر می‌کنم امید برای غلبه بر ناملایمات، برای تبدیل یک موقعیت غم‌انگیز به موقعیتی که حس تغییر ایجاد می‌کند، احساس قدرت می‌دهد. اگر به من قدرت برآورده کردن آرزویی داده می شد، دوست داشتم هیچ کس روی زمین رویایی نداشته باشد، و اگر کسی بیماری سختی داشت، فکر نمی کرد امیدی نیست، زیرا همیشه راهی وجود دارد، آن است. داده شده. دانش و قدرت روی زمین قدرتی که انسان روی زمین دارد می تواند به هر امیدی امیدوار کند. اما مشکل اینجاست که نیروهایی در برابر جریان امید وجود دارند و تبدیل به موجی می شود که تکه های نیروی امید به صورت پازل های جداگانه باقی می مانند. من فکر می کنم کسانی هستند که جوهر ناپدید شدن امید را مجبور می کنند که با ناآگاهی خود اجازه نمی دهند تکه های پازل امید به هم برسند. برای درک بهتر نیازهایمان باید صدایمان را بلند کنیم تا جهل و ارعاب جایی نداشته باشد. به این ترتیب می توان تکه های پازل امید را در کنار هم قرار داد تا تصویری از امید خلق شود. من فکر می کنم امید چنان در زندگی تأثیر دارد که همه به اندازه نیت و امیدهایشان با زندگی در تعدادی از هفت شهر عشق به اوج زندگی می رسند.»
امید در اشعار بسیاری از شاعران بزرگ ایران برجسته است. مثل این بیت سعدی «خوبه که درد هست امیدی به شفاش / کویر که هست طولانی نیست»
مرجان جامعه شناس 28 ساله دوست ندارد تعریفی کلیشه ای از امید داشته باشد. “من فکر می کنم انگیزه ادامه دادن است، همه چیز می تواند به آن انگیزه دهد. صبح به محض اینکه چشمان خود را باز می کنید، بتوانید بلند شوید و به سر کار بروید، یک محرک وجود دارد، این محرک می تواند هر چیزی باشد، امیدوارم نامش همین باشد. معمولاً به من می گویند که من مرد امید نیستم، زندگی را وقتی می بینم که وجود ندارد. من فقط حقایق را می بینم. من آدم بی انگیزه و ناامیدی نیستم. امیدوارم بتوانم برای کاری که قبلا انجام داده ام کاری انجام دهم، زندگی او را راحت کنم، بتوانم کارش را رها کنم، این کار به من انگیزه می دهد، به من امید می دهد. اما شرایط ناپایدار دنیا باعث شده که صددرصد امید نداشته باشیم. تغییرات عجیبی در جهان در حال وقوع است که هر کدام می تواند منجر به جنگ جهانی یا تهدیدی برای ویروس های وحشتناک نسل بشر شود. بنابراین نمی توانم بگویم که خیلی امیدوار هستم. من فکر می کنم ما بخشی از نسل انسانی هستیم که در آستانه تغییرات بزرگ هستیم، خودمان را نمی شناسیم، بسیاری از ما در این تغییر حذف شده ایم، به زندگی قوی تری ادامه می دهیم. من فکر می کنم امید به طور مستقیم یا غیر مستقیم آینده را اصلاح می کند. خوب است که انسان ها انگیزه ادامه دادن داشته باشند و هر چه انگیزه قوی تر باشد، زندگی انسان در آینده بهتر خواهد بود. ما نباید فراموش کنیم که رویای مالیاتی ما می تواند رویای بسیاری از افراد دیگر باشد.
محمدحسن اما نمی داند چقدر به آینده امیدوار است. او معماری خوانده است، 29 ساله است، امید را اینگونه تعریف می کند: «امید یعنی باور به چیزهایی که وجود ندارند، اما می توانند اتفاق بیفتند. به نظر من شاید امید در پیشرفت زندگی تاثیر چندانی نداشته باشد، اما بیشترین سهم را در ادامه زندگی دارد، امید و ترس با هم برادرند و امید به اندازه مرگ سرشار از زندگی است.
نیلوفر امید را نور و مسیری می داند که همیشه وجود دارد. او انسان شناس است، 27 سال سن دارد. من نسبت به سال های قبل امید کمتری دارم، چیزی حدود 40 درصد و هر چه اخبار بدتر و اوضاع اقتصادی بدتر باشد، امید کمتر است. اما امید من هرگز صفر نبوده است، زیرا فکر می کنم این زندگی است و اگر امیدم صفر باشد، چیزی برای از دست دادن ندارم، به پوچی خواهم رسید. فکر می کنم امید در زندگی مردم تاثیر زیادی دارد، اگر آن را از دست بدهیم به پوچی می رسیم. امید مردم را زنده نگه می دارد. به همین دلیل همیشه سعی می کنم به افراد ناامید و افسرده اطرافم تکیه کنم. “زیرا زندگی بدون امید معنایی ندارد.”
سارا یک روانشناس است، زیرا امید او از رشد است. “من دوست دارم در این مسیر باشم و تلاش کنم، حالا او یک سبک زندگی یا چیزی می خواهد. من خیلی امیدوار هستم، خیلی زیاد و فکر می کنم این امید دروغ نیست. در عین حال من واقعاً آن را می بینم، فرار نمی کنم. امید در زندگی شما تاثیر می گذارد، علاوه بر اینکه مرز امید و ناامیدی باریک است، مرز امید واقعی و امید الکی ناشناخته است. “امید الکی آسیب زا است و امید به اینکه علیرغم واقعیت ها تلخ است، دلگرم کننده است – به نوعی می تواند به فرد کمک کند که اگر خسته است دوباره تلاش کند.”
حمیده هم زندگی اش را دوست دارد. وی گفت: اگر کسی در زندگی خود به دنبال مقصر نیست، به معنای امید است، زیرا او را به حرکت در می آورد.
شما همچنین می توانید در مورد امید صحبت کنید. چقدر اطمینان دارید تعریف شما از امید چیست؟
انتهای پیام: