زیرا در اورانیوم می خوانیم که بهشت رفتن آسان نیست. در قرآن کریم آمده است که ما پیشینیان شما را به گونه ای محاکمه کردیم که آنها دچار تردید شدند زیرا مجبور شدند پس از یک آزمایش سخت وارد بهشت شوند. از طرفی در داستانها می بینیم که مثلاً امام صادق می فرمایند: “هر کس به یاد حسین (ع) و اشک از چشمانش به اندازه یک مگس جاری شود ، پاداش او با خداست و خدا از او کمتر از بهشت راضی است. این امکان ندارد:
اگر بهشت در مشکلات و مشکلات دشوار است ، پس چگونه می توانیم بهشت اشک برای حسین شویم؟ پاسخ این است که عواقب گریه بر حسین را باید در نظر گرفت. وقتی ما برای حاکم شهیدان اشک می ریزیم ، به این معنی است که ما او را می شناسیم ، درک کرده ایم که او چه کرده است ، از ما چه می خواهد. به همین دلیل عزاداری حسین (ع) نه تنها نگاه به گذشته است ، بلکه نگاه به گذشته برای خلق آینده است.
عزاداری محرم ایجاد آینده است نه بازگشت به گذشته. بنابراین در زیارت عاشورا از خداوندی که ما را به معرفت حسین (ع) و خاندانش رساند ، می خواهیم که ما را در یک مسیر قرار دهد. این تأثیر برای شرکت در جلسات بزرگداشت زیارت حسین یا مصیبت او است.
به همین دلیل است که ابن کالویا قم هفده داستان را در کتاب معتبر “کمال الی عراط” جمع آوری کرده است ، که نشان می دهد تمام پاداش هایی که او برای زیارت حسین گریه کرده است واقعی است ، اما همه آن پاداش ها و پاداش ها. دستاورد واقعی است به پیدا کردن دانش است. باید سعی کنیم در مکتب حسین بصیرت و دانش کسب کنیم.