ملک الکلام دوران قاجار را بشناسید

وی به عنوان امیرالیتاب مشهور بود و یکی از بزرگان آسمان ، هنر و ادبیات آسمان ایران و کردستان بود.او دست خطی داشت و به طرز ماهرانه ای خطوط تزئینی کوفی را می نوشت که یک سوم آن هم هماهنگ سازی ، نبوغ و فصاحت بود. او استاد بود.

امیرالکتاب عبدالحمید ملک الکلامی فرزند عبدالمجید ملک الکلام ساغازی نوه عبدالکریم سقازی بود و پدر و پدربزرگ وی معلمان شناخته شده ، خطاطان ، شاعران و شاعران مشهور دوره ناصریت بودند.

امیرالکتاب در سال 1262 در سانتس متولد شد و از سنین کودکی به تحصیل علم ، تقوا ، کمال و هنر پرداخت. وی همچنین به همراه پدر به حج رفت و حج را انجام داد و هنگامی که ابو القاسم خان کاراگوزلو (ناصر الملک) در کردستان به قدرت رسید ، زیرا سلف وی ، میرزا سلمان بایان السلطنه ، با پدر امیرالکتاب ملاقات کرد. وی با استعداد ذاتی و سلیقه هنری روستای امیر آشنا شد و شایستگی های خود را به ناصر الملکی و فرماندارش تقدیم کرد. دارالعلیا او را صدا زد ، تشویق و تمجید کرد و او را به کار در دستگاه دولتی منصوب کرد. مدتی بعد ، پس از تحویل وزارت دارایی به ناصر الملکی و عزیمت به تهران ، امیر اندکی پس از آن به دفتر تهران احضار شد. استعفای وزارت دارایی صورت گرفت و پس از آنكه ناصر الملك در زمان سلطنت احمد شاه قاجار منصوب شد ، امیر به دفتر نخست وزیر منتقل شد و به عنوان دبیر نخست وزیر فعالیت كرد.

ملک الکلمیه یکی از سلسله های منحصر به فرد و ریشه دار مردم متدین بانه بود که قبل از درگذشت عبدالکریم سلطان آخرین فرمانروای بانه در سال 1289 قبل از میلاد درگذشت. ق یکی از حاکمان بانه بود. این خانواده به نام الدین نامگذاری شد که در آغاز اسلام به اسلام گروید.

پدر امیر ، مرحوم عبدالمجید ملک الکلامی ، ملقب به (مجدی) در زمان سلطنت مجید خان اردلان سقز ، وزیر امور خارجه بود و وقتی حسنعلی خان خان امیرنظام گروس بهترین مرد ، مردم نگار و نویسنده بود ، کرد بود. او رهبر خانواده بود. و اشعار عبدالمجید مجدی او را یکی از وظایف دولت برای دریافت ساننج از ساکس نامید. و با دیدن دست نوشته های خود و سپس آن تصمیم ، با یک حکم ، عنوان (ملک کلامی) را به او اعطاء کرد و شهرت وی در ایران رواج یافت .در تهران ، وی با ادیب المماللیک و رضا کولیخان حدایث ، که شاعران و نویسندگان مشهور آن زمان بودند ، همراهی و مصاحبه کرد. به احتمال زیاد وی همچنین نقاش شاگرد فقید میرحسین حسین بود. در این میان ، در میان خطوط وی سنگ قبرهای مجید خان اردلان و مصطفی خان اردلان در گنبد حاکمان سقز و مزار آرامگاه سردار اسد بختیار در اصفهان قرار دارد.

مرحوم دکتر مهدی بیانی درباره خودش می نویسد. در سال 1320 ، به دستور رضا شاه پهلوی ، نخست وزیر وقت وقت محمدعلی فراقی و چند شخصیت فرهنگی دیگر از جمله امیر الکتاب و من ، این کتاب را از کتابخانه سلطنتی به کتابخانه ملی منتقل کرد. و با گذشت سالها ، این مشارکت در یک رابطه طولانی مدت و دوستانه خانوادگی تقویت شد و من دو روز قبل از مرگ امیر با انیس و مونس بودم.

بایان می نویسد: “امیر یک مسلمان خالص با ایمان خفیف و مذهب اهل سنت بود. او به زبان عربی مسلط بود ، تقریباً از کل قرآن به یاد می آورد و با بسیاری از داستان های مشترک آشنا بود. او استاد ادبیات فارسی بود ، نثر پرکار و فصیح داشت ، شعر را به خوبی می دانست ، می خواند و می نوشت. نتیجه) او یک نام مستعار ، حس خوب حس ، حافظه ای قوی داشت و من اغلب او را دیدم که بدون تردید بیش از صد آیه تلاوت می کند ، و سپس برخی از صنایع دستی ، آبرنگ ها ، حکاکی ها ، حکاکی ها و حکاکی ها. وی در دوران تصدی خود در نعناع دولتی ، سکه های معدنی درست کرد ، جوهر درست کرد ، به خوبی نقاشی کرد ، کاغذ صیقل داد ، از انواع گلها مراقبت کرد و نژادهای مختلف گیاهان را می دانست. دنیای فرار و مهارت نوشتن او به همان اندازه هنر نیم قرن او متنوع بود.

وی با نگارش نسخ ، فروش ، ریحانه ، محقق ، نستعلیق ، شكستا نستعلیق و شكسته ، آتش را با دست متوقف كرده و آن را با مهارت نوشت.

او به طرز ماهرانه ای خطوطی چون تابوت تزئینی و موازی را نوشت ، یک سوم کنجکاو و فصیح بود و در آموزش زیبایی شناسی زمان و زیبایی شناسی خود بی نظیر بود.

برخی از آثار امیرالکتاب شامل کتیبه سوم روی درب موزه ایران باستان ، کتیبه ای روی درب کتابخانه ملی و دارالفنون ، کتیبه ای بر روی مقبره حافظ در شیراز و کتیبه بر روی کتیبه رضا شاه پهلوی (ناتمام) است. نگارش ممتاز (1336) چاپ سنگ تهران ، پروتکل تعدادی از بناهای فرهنگی در تبریز و سایر شهرهای ایران

امیرالیتاب در شب 4 اکتبر 1328 در سن 66 سالگی درگذشت و در امامزاده عبدالله تهران به خاک سپرده شد.

انتهای پیام