اما از نظر تعلق به جناح اصولگرا، تعداد «مردان» این جناح را بیشتر از جبهه رقیب می دانم! اما اظهار نظر آقای عبدی فارغ از بازی های سیاسی جای تامل دارد. سال هاست که مبارزه دو جناح سیاسی کشور بر پایه «ناجوانمردی» است. ماجرای هولناک «بهتاوا» (تهمت زدن به حریفش) یکی از ناجوانمردانه ترین و رذیلانه ترین رفتارهایی است که در طول 30 سال گذشته از تاریخ سیاسی کشورمان بارها اتفاق افتاده است. علاوه بر این، کتمان، افشاگری، تهمت، افشای زندگی شخصی افراد و… از تناقضات حک شده در مطبوعات ارجحیت دارد.
فکر نکنید اصولگرایان در این رقابت پیروز شده اند. بلکه وقتی اصلاح طلبان منافع خود را خواستند، شکست نخوردند. بیان خاطرات این فراکسیون در دوره مجلس ششم دولت آقای محمد خاتمی غرورآمیز است؛ بهتر است در روزهای اول سال جدید یعنی در ماه رمضان آن را بپذیرید. یکی از مصادیق حسرت بزرگ که اخیراً کشف شده سخنان آقای روح الله مومن نسب (مثلاً رهبر گروه «جبهه انقلاب در فضای مجازی») است. اعترافات او احتمالاً “پاداش” آشتی دریافت خواهد کرد. این ترسناک ترین روشی است که برای چندین سال شنیده نشده است. اگر کارش به او برمی گشت، فرقی نمی کرد. از آنجایی که شخصیت واقعی او در آخرین صحبت هایش مشخص شده است، امثال او در فضای مجازی زیاد هستند که کارشان نوشتن کامنت های توهین آمیز زیر پست های دیگران است. اما آقای مومنسب، یک شخصیت حقوقی، در حال بررسی حساب جاری ارزش های انقلاب و جریان اصولگرا است.
اگر امروز برخی آسیب شناسان نسبت به خطرات و مضرات فضای مجازی هشدار می دهند و نسبت به «یال» و «مهجور» شدن آن ابراز نگرانی می کنند و به طور اتفاقی درباره آن صحبت می کنند، با پدیده هایی مانند «مؤمنان» مواجه می شویم که از موضع قدرت این حوزه را مسموم می کنند. و متأسفانه به دلیل مصونیت و اعتماد به آنها عفونت هایی ایجاد می شود که رفع آنها تقریباً غیرممکن است. اگر افراد بالای سرش در مقابل اعمال اعترافی او سکوت کنند، و او ممکن است در کارهای زشت دیگری که هنوز انجام نداده است، و سکوت آنها به معنای توجیه، تأیید او، نه تنها انقلاب و ارزش های آن، بلکه او و. «مردها» را هم لگد زدند.
باید مرد بود و در مقابل این نامردها ایستاد وگرنه چاره ای جز سپر در برابر هر بداخلاقی که ممکن است توسط جریان مخالف ایجاد شود نیست و معلوم است مقصر کیست. اگر در مقابل این نامردی قد علم نکنیم، «نباید از زشتی خود دلخور شویم».
* چاپ شده در روزنامه «شرق» / 15 فروردین 1401