ما دیکتاتورهای کوچک – سرگرمی برای همه

ما فرصتی نداشتیم وگرنه ما از هر دیکتاتوری مستبدتر هستیم. وقتی اصرار داریم که دیگران همانگونه باشند که ما می‌خواهیم و همان طور فکر می‌کنیم که می‌خواهیم لباس بپوشیم، در غیر این صورت گستاخ خواهیم بود، شایعات می‌کنیم و مانع می‌شویم.

البته این حق همه است که ورق بزنند یا نه، اما به دیگران حق ابراز علاقه و سلیقه ندادن به هر دلیلی قطعا دیکتاتوری است. بسیاری از صفحاتی که من دنبال می کنم مطالبی را ارسال می کنند که دوست ندارم، خوب. دوست ندارم و می گذرم! آیا باید به خودم حق بدم فحش بدهم، گزارش کنم، حذف کنم، بلاک کنم یا نه؟

و اگر کسی که به اندازه انتشار عکس در شبکه های اجتماعی به دیگران اختیار نمی دهد، این کار را انجام می دهد.

حقیقت تلخ این است که فعلاً یک کلیک بیشتر نداریم وگرنه اگر به زور به حریف می رسیدیم سر می بریدیم و شکممان را پاره می کردیم.

بیایید صادقانه بپذیریم که همه ما دیکتاتور هستیم و گاهی حتی کسانی که ادعای لیبرالیسم و ​​دموکراسی دارند در واقع فاشیست ترین هستند. چقدر ادعای روشنفکری در دنیای هنر، در عرصه سینما مطرح می شود که نباید جلوی آزادی را گرفت! هر کس باید خودش باشد! هنرمند را نباید مجبور به حجاب کرد.

یادم می آید خانم افسانه بایگان صراحتا می گفت برخی از دوستان نزدیکش بعد از عزیمت به کربلا جواب تلفن او را ندادند. آیا این معنای آزادی و روشنفکری است؟