در دسامبر 1983 ، برای اولین بار ، هفته فرهنگی ایران در فرهنگسرای ملک فهد در ریاض ، پایتخت عربستان سعودی برگزار شد که مورد استقبال گرم سعودی ها قرار گرفت.
به گزارش سرگرمی برای همه ، احمد مسجامج ، عضو شورای شهر تهران ، پست خود را در روزنامه همشهری ادامه داد. وزیر فرهنگ و تبلیغات عربستان سعودی از حضور برادران ایرانی در کشور دوم خود استقبال کرد. وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با ملک عبدالله ، وارث قدرتمند آن زمان سلطنت دیدار کرد و تصویری از مراسم هفته فرهنگی از تلویزیون هفته فرهنگی دولتی پخش شد که رهبران ایران در آن جایگاه ویژه ای داشتند. این فرصتی برای بازدید از موزه ملی ریاض بود. به خوبی به یاد دارم که در وسط موزه در جعبه خاتم جای خاصی وجود داشت به نام “کلید طلایی تهران”. در آنجا همچنین درباره تاریخ باستان حجاز بحث هایی داشتیم. از آن سال ها ، دولت عربستان سعودی کم و بیش به دنبال یافتن آثار تاریخی ، برای ایجاد چنین موزه هایی بود.
اخیراً یك دانشمند عرب تعهد كرد كه این كار را ادامه دهد ؛ وی در تحقیقات خود با مجموعه ای از سنگ نگاره ها از جمله چاپ سنگی از نیمه اول قرن اول میلادی در آذربایجان روبرو شد. عشق علی بن ابی طالب ، به حق ما ، من موظف هستم. در این عبارت کوتاه ، سه کلمه “عشق” ، “درست” و “واجب” ، همراه با نام علی بن ابی طالب ، باعث تفکر نه در کتاب ها و در داستان ها ، بلکه به گونه ای است که سطح بالایی دارد. اعتماد و در زمانی که سیاست رسمی فرهنگی دولت عربستان سعودی ارتباطی به انتشار چنین اسنادی ندارد. شاید روند جدیدی در توسعه رسانه های خرد منجر به بازنگری در آن سیاست شده باشد.
این کتیبه تأکید می کند که عشق به علی از آنجا که نه تنها در داستان ها بلکه در سینه کوه های اطراف مدینه گسترش یافت ، نشانه ایمان قلمداد می شد. دیدن چنین عباراتی در کوفه یا در یکی از شهرهای ایران – در یکی از مناطق – ری ، خیابان ، کاشان ، خراسان – در مجاورت آنها ممکن نیست ، اما در صحرای مدینه معنای دیگری دارد.
می توان حدس زد که این عبارت در حالی در قلب سنگ حک شده بود که خلافت دمشق بر روی منبرها علیه علی امیرالمومنین (ع) توهین ، نفرین و نفرین می کرد و باعث پریشانی مrsمنان می شد. او به همان اندازه حجر بن عدی ، یاران ویژه امیرالمومنین (ع) در کوفه ، نتوانست از اعتراض به حاکم مستبدی مانند زیاد بن ابیه که معاویه او را برادر خود کرد ، پرهیز کند و سرانجام قیام کرد. حجر بن عدی همان شخصی است که طبق فتوای شیوخ کوفه به اتهام کفر به دلیل نافرمانی از خلیفه توسط معاویه به شهادت رسید و داعشیان اصحاب معاویه در زمان ما نیز قبر وی را تخریب و قبر او را حفر کردند.
این اثر و همچنین بسیاری از مقالات تاریخی نشان می دهد که A.H. در قرن اول ، علی بن ابی طالب گفتمان شد ، شاید به دلیل تسلط زیاد حاکمان اموی در شهرهای بزرگ ، پیروان پیامبر. آنها اینگونه اظهار نظر می کنند که مجبور هستند. آنها قلب سنگ کوه را ضبط کردند ، زیرا هر سه بار کلمات “حق” ، “واجب” و “عشق” حتی از نظر حقوقی معنای مذهبی خاصی دارند. این نوعی رویارویی با اسلام است که تبلیغ می شود توسط فقهای اموی. علی رغم تلاش های محدثین ، وکلا و داستان نویسان برای پوشاندن صورت علی امیرالمومنین (ع) ، نه تنها موفق نشدند ، بلکه او نیز ، تقریباً یک قرن پس از شهادت امام علی ، شعار حق. مشروعیت اهل بیت و علی منجر به سقوط بنیامین شد. وقتی قبل از میلاد در محرم سال 132 ، ابوالعباس الصفاح ، اولین خلیفه عباسی ، می خواست بر منبر برود و عمویش به مردم گفت كه به جز علی بن ابی طالب ، كسی بر منبر صعود نكرده است. با این حال ، رفتار ابوالعباس کمتر از رفتار بنیامین نبود. همانطور که مردم می خواستند خشونت بنیامین را بازگردانند ، یکی از خلفای بن عباس ، مهدی عباس ، باید موضع روشنی در برابر معاویه هستند بنیامین. اینها درس های تاریخ است. قرن ها پس از پذیرفتن خلافت ، در همان زمان ، در همان خطبه معروف شققاقیه ، نظر خود را در مورد شرایط پذیرش خلافت ابراز داشت. “این خلافت برای من از عطسه كردن بز ارزش بیشتری دارد.” ما شاهد این همه “شکوه دلسوز” مادی کسانی هستیم که همه چیز را برای قدرت ، برای قدرت فدا کردند. هیچ نام یا نشان خوبی باقی نمانده است.
انتهای پیام: