بررسی پتانسیل شرکتهای غیر روسی فعال در زمینه هسته‌ای در منطقه خاورمیانه

به گزارش سرگرمی برای همه ، در یادداشت سید فواد علوی آمده است: خاورمیانه. ” با این حال ، با توجه به مشکلات احتمالی زیست محیطی برای کشورهای جهان ، امکان استفاده از نیروگاه های سوخت فسیلی محدود است ، به دلیل کارایی بالا و اعتبار سیاسی بین المللی ، بسیاری از کشورها به دنبال استفاده از انرژی هسته ای بوده اند. به این گزارش ابتدا سعی دارد تاریخچه و پتانسیل شرکت های غیر روسی فعال در این زمینه را به طور مختصر مرور کند و در نهایت با در نظر گرفتن وضعیت جمهوری اسلامی ایران ، یک مطالعه امکان سنجی کلی برای همکاری با این شرکت ها شکل می گیرد.

موضوع ساخت نیروگاه های هسته ای از جهات مختلف برای خاورمیانه اهمیت دارد. این دلایل عبارتند از افزایش موقعیت سیاسی ، رقابت منطقه ای ، نیاز به تولید انرژی پاک و غیره. با این حال ، از آنجا که تامین مالی این پروژه دشوار ، دانش فنی ساخت و اجرای آن محدود به چند کشور است ، کشورهای خاورمیانه مجبورند برای دستیابی به اهداف و مقاصد خود با کشورهای پیشرو فعال در این زمینه همکاری کنند. و بتوانند فناوری را به کشور و منطقه خود منتقل کنند. در ادامه ، برخی از این کشورهای پیشرو در صنعت هسته ای را مرور خواهیم کرد.

فرانسوی

شرکت های فرانسوی به طور سنتی در شمال آفریقا و خاورمیانه دارای موقعیت های قوی بوده اند. با این حال ، Areva و riclectricité de France (EDF) نتوانست بر مشکلات پیش آمده در هنگام معرفی نوع جدیدی از EPR (واکنشگر فشار اروپا) غلبه کند. Areva در حال ساخت چنین شیرینی در سومین نیروگاه Olkiluoto فنلاند است. ابتدا برنامه ریزی شده بود که در سال 2009 شروع شود ، اما در نهایت به 2016 منتقل شد. در همین حال ، ارزش برآورد شده تقریبا دو برابر شده است. ساخت واحد Flamanville-3 در نرماندی سفلی فرانسه ، که توسط EDF انجام شده است (با استفاده از همان نوع راکتور فشار) ، نیز به خوبی پیش نمی رود. در حالی که دو EPR در چین تحت رهبری Twolectricité de France (EDF) در حال ساخت است ، کشورهایی که در حال سفر به انرژی هسته ای هستند هنوز راکتورهای قابل اعتماد و اثبات شده را به طرح های جدید ترجیح می دهند.

در مارس 2013 ، شرکت فرانسوی GDF Suez کنسرسیومی را با شرکت های ژاپنی Mitsubishi و Itocho تشکیل داد تا در ساخت نیروگاه هسته ای Sinop شرکت کنند. راکتور ATMEA1 برای این پروژه انتخاب شد که به طور مشترک توسط Aria و Mitsubishi توسعه داده شد. این راکتور قدرت کمتری نسبت به EPR داشت و قبلاً در هیچ طرحی مورد استفاده قرار نگرفته بود ، زیرا پیشنهادات GDF سوئز برای ساخت چنین راکتوری در فرانسه در سال 2011 توسط دولت فرانسه مورد حمایت قرار نگرفت. قرار بود شرکت فرانسوی GDF Suez ، که هفت راکتور هسته ای IRA در بلژیک را کنترل می کند ، نیروگاه هسته ای Sinop را اداره کند. سرانجام ، در ماه مه سال جاری ، پروژه فرانسه و ژاپن به تصویب دولت ترکیه رسید. این اولین توافق هسته ای بزرگ در پاریس پس از فاجعه هسته ای فوکوشیما بود. بدیهی است که شرکتهای فرانسوی با همکاری شرکتهای خارجی (و در درجه اول ژاپنی) سعی در کپی کردن مثال قبلی دارند.

آمریکایی ها

جنرال الکتریک و وستینگهاوس (دومی متعلق به توشیبا ژاپن است) وضعیت خوبی ندارند. 1954 ماده 123 قانون انرژی اتمی ایالات متحده موظف است ایالات متحده موافقت نامه های ویژه ای را برای انتقال مواد ، فناوری یا تجهیزات شکافت به سایر کشورها منعقد کند. در عمل ، این بدان معناست که شرکت ها یا شرکت های آمریکایی که از فناوری و تجهیزات آمریکایی استفاده می کنند نمی توانند در کشورهایی فعالیت کنند که به اصطلاح 123 معاهده را امضا نکرده اند.

برای اینکه کشوری در فهرست سفید همکاری های هسته ای آمریکا ظاهر شود ، باید این قرارداد را امضا کند (123). در خاورمیانه ، 123 توافقنامه با مصر ، ترکیه ، امارات متحده عربی و پادشاهی مراکش امضا شده است. همه کشورهای دیگر منطقه ، از جمله دو بازار امیدبخش ، اردن و عربستان سعودی ، هنوز این قرارداد را امضا نکرده اند.

ژاپنی

موقعیت شرکت های ژاپنی (توشیبا ، هیتاچی ، صنایع سنگین میتسوبیشی ، TEPCO و غیره) در میان تامین کنندگان راکتور و سازندگان نیروگاه های هسته ای هنوز ناسازگار است. این در درجه اول به دلیل کاهش اعتبار شرکت های درگیر در ساخت و توسعه کارخانه فوکوشیما است (توشیبا راکتورهایی را برای واحد سوم و پنجم نیروگاه فوکوشیما -1 ، راکتورهای هیتاچی برای واحد چهارم خود ایجاد کرد) ، و به دلیل به هشدار دوم در جامعه بین المللی ، انرژی هسته ای مورد توجه کشورهای در حال توسعه است.

در عین حال ، شکست خانه باعث شد شرکت های ژاپنی فعالیت خود را در خارج از کشور گسترش دهند. به عنوان مثال ، در 3 مه 2013 ، ترکیه و ژاپن توافقنامه ای بین دولتی برای ساخت نیروگاه هسته ای در استان سینوپ با استفاده از فناوری ATMEA1 از فرانسه و ژاپن امضا کردند.

کشور کره

شرکت های کره ای جزو قوی ترین ها هستند. در سال 2009 ، شرکت کره ای KEPCO ، به رهبری هیتاچی و کنسرسیوم دور زدن جنرال الکتریک و کنسرسیوم فرانسوی که شامل غول هایی مانند EDF بود ، در مناقصه چهار واحدی برای ساخت اولین نیروگاه هسته ای در امارات برنده شد. کنسرسیوم کره ای نه تنها قیمت های پایین تری نسبت به رقبایی مانند EDF ، Areva ، Total ، GDF سوئز ارائه کرد ، بلکه مدیریت کارخانه را نیز بر عهده گرفت و سوخت با قیمت ثابت تأمین کرد.

اما به طور کلی ، از آنجا که جمهوری کره چرخه سوخت هسته ای کاملی ندارد (بدون غنی سازی اورانیوم و غنی سازی) ، شرکت های کره ای همچنان با شرکت های آمریکایی همکاری نزدیک دارند (پروژه های راکتور APR-1400 مشابه راکتورهای سیستم 80 + علاوه بر این ، شرکت کره ای در ساخت و بهره برداری از نیروگاه با تعداد زیادی پیمانکار فرعی خارجی مشارکت می کند.

چینی ها

چین به وضوح تازه وارد بازار خاورمیانه است. این کشور دارای چرخه کامل سوخت هسته ای است و شرکت های چینی (CGNPG ، China National Nuclear Corporation (CNNC) و غیره) با موفقیت در حال ساخت نیروگاه های هسته ای هستند. شرکت چینی CGNPG سابقه ارائه درخواست خرید نیروگاه سینوپ ترکیه با راکتور ACPR1000 + را دارد.

چین به طور فعال برای فرصت ساخت نیروگاه هسته ای سینوپ در ترکیه مبارزه می کند. CGNPC آماده مشارکت در پروژه با شرایط مطلوب تر برای ترکیه از جمله بودجه کامل پروژه و انتقال فناوری بود. با این حال ، سرعت تأیید پیشنهاد فرانسه و ژاپن آپونیا (برنامه در 5 مارس 2013 ثبت شد و توافقنامه در اوایل ماه مه 2013 امضا شد) نشان می دهد که بعید است که چین در غیاب تجربه به عنوان یک شریک واقعی در نظر گرفته شود. . چون: شواهد واقعیت ها نشان می دهد که مذاکرات با پکن راه حل آنکارا برای فشار بر سایر شرکت کنندگان بود. زیرا مناقصه به محض ارسال درخواست مربوطه بسته شد (البته با شرایط بدتر از CGNPG).

نتیجه گیری امکان سنجی همکاری با جمهوری اسلامی ایران

جمهوری اسلامی ایران طبق برنامه های استراتژیک خود در سال های اخیر نتوانسته نیروگاه های خود را توسعه دهد و بنابراین نیاز جدی به جذب سرمایه گذاران برای رفع نیازهای داخلی دارد ، نه از دست دادن بازارهای صادراتی. با توجه به مزایا و ویژگیهای ذکر شده برای هر یک از شرکتهای فعال ، می توان فهمید که از نظر شرایط تأمین مالی فناوری سرمایه گذاری فقط کره ای ، ژاپنی (عمدتا در قالب کنسرسیوم با شرکتهای سایر کشورها) و فرانسه آنها دارای پتانسیل جدی هستند ورود شرکت های چینی به بازارهای جدید و شرکت های آمریکایی به دلیل ساختار سیاسی و حقوقی در ایالات متحده مجاز به ورود به منطقه نیستند. اما به دلیل مشکلات سیاسی جمهوری اسلامی ایران ، سرمایه گذاری این کشورها (فرانسه ، کره و ژاپن آپونیا) در ایران بعید به نظر می رسد. به نظر می رسد که از کشورهای فوق الذکر ، ایران می تواند با چین در زمینه ساخت نیروگاه هسته ای به توافق برسد. این توافق می تواند متقابلاً سودمند باشد ، زیرا جمهوری اسلامی می تواند در این شرایط تحریم سرمایه افزایش دهد ، “هژمونی تحریم ها را بشکند” ، علاوه بر این ، بخشی از عقب ماندگی خود را جبران کند. از سوی دیگر ، جمهوری خلق چین جدیت خود را در زمینه هسته ای نشان خواهد داد و خود را به عنوان یک بازیگر جدی در این زمینه معرفی خواهد کرد.

انتهای پیام: