دیدن پارس سگهای لاغر و گرسنه که در کنار جاده ها پارس می کنند ، منظره تکراری دیگری است. این روزها ، در امتداد جاده های Ganjanema ب عباس آباد همدان ، سگهای ولگرد با کیسه های نایلون پر از غذا برای سگ ها وجود دارد. بدیهی است که در شرایط آب و هوای سرد بیشتر و بیشتر شهروندان باید به فکر تغذیه حیوانات ولگرد باشند ، صدای دیگری شنیده می شود که این مهربانی و عطوفت انسانی نسبت به حیوانات را تأیید نمی کند. سگ ها اولین حیواناتی بودند که توسط انسان ها اهلی شدند و قرن ها در اختیار آنها بود تا اینکه برخی از آنها برداشته و پرورش یافتند. حیوانات وفاداری که قرن ها و هزاره ها به ما کمک کرده اند اکنون در کنار جاده هستند و به دنبال تکه های مواد غذایی انداخته شده از شیشه های ماشین خود هستند.
ما نباید از اقدامات خود برای اهلی کردن حیات وحش ، اعتماد بیش از حد به آنها و آرامش آنها استفاده کنیم. یک راه برای تغذیه آنها وجود دارد ، زیرا مقاومت حیوانات را در برابر شرایط سخت کاهش می دهد. تغذیه و آبیاری حیوانات به تدریج بیشتر در معرض آسیب قرار می گیرند. مطابقت بیشتر با اخلاق زیست محیطی این است که اگر هموطنان ما با یک حیوان زخمی روبرو شوند ، می توانند برای بهبود وضعیت آن گام بردارند ، یا در یخبندان های شدید که غذا یافت نمی شود ، حیوانات نمی توانند پوشش گیاهی پیدا کنند. صاحبان غذا غذا می دادند ، منابع آب یخ زده بود ، حیوانات نمی توانستند آب بنوشند. به گفته دوستداران محیط زیست ، نه تنها تغذیه حیوان و پشت كردن به سگها كمك نمی كند ، بلكه بدبختی حیوان را در تعداد توله سگهای آنها ضرب كرده و تعداد سگهایی را كه بی خانمان می شوند افزایش می دهد. ما در ایران با میلیون ها سگ طرف هستیم. تنها یک راه برای اجازه دادن به سگ در طبیعت وجود دارد و آن این است که بگوییم آنها زیستگاه را تسخیر کرده اند. آنها پوشش گیاهی ، مارها ، مارمولک ها و موش ها را از بین می برند ؛ هیچ پستاندار دیگری حق زندگی در منطقه آنها را ندارد. گویی گروهی از شکارچیان را با سلاح سرد به طبیعت فرستاده بودیم.