عکس/ ماجراهای آخرین کدخدای تهران در روستای پونک

آخرین کدخدای پونک آخرین کدخدای تهران نیز بود. مردی بلندقامت و خوش حافظه که با همه کهولتش خاطرات بسیاری از پونک به یاد داشت.
خانه ای در محله پونک در خیابان پونه چهار با نمای سنگی سفید منزل مرحوم محمد فدایی است. خانه همچنان پابرجاست. وسایل خانه نیز به یاد پدر دست نخورده باقی مانده است؛ همه کتاب هایش تفنگ معروف کدخدا و وسایل قدیمی که روایتگر تاریخ یک محله هستند.

افتخار فدایی دختر بزرگ خانواده می گوید: «۹ خواهر و بردار هستیم. درهای این خانه تا آخرین روزهای حیات پدر و مادرم به روی اهالی محل باز بود. پدر سال ۱۳۰۷ متولد شد. مادرش اهل فرحزاد بود و از همان دوران کودکی پدر را در فرحزاد به مکتب خانه فرستاد. برای همین پدر جزو انگشت شمار افرادی بود که در پونک سواد داشت. ۱۶ سالش بود که در دورهمی مردانه می نشست و در حضور کدخدای آن روزهای پونک کتاب می خواند. همین سوادش هم باعث شد مورد توجه زن ارباب فرمانفرما قرار بگیرد.»

افتخار خانم می گوید: «روزی پدر برای خانه بتول خانم زن ارباب بار هیزم می برد. از نگهبان درخواست رسید می کند. خبر به گوش بتول خانم می رسد و روی کاغذ می نویسد: «یک بار هیزم تحویل گرفته شد» ازآنجایی که سهم ارباب و کشاورز باید مشخص می شد پدر کاغذ را قبول نمی کند و می گوید: «یک بار هیزم نبود و سه بار بود.» بعد دست نوشته بتول خانم را پاره می کند. خبر به گوش بتول خانم می رسد و پدر را فرامی خواند و می پرسد: «مگر می دانی چه نوشته ام؟» آنجا پی می برد پدرم باسواد است. همین باعث می شود تا پدر موردتوجه فرمانفرماییان قرار بگیرد. بعدها همین بتول خانم پدرم را برای کدخدایی به دولت پیشنهاد می دهد.»

درهای خانه مرحوم پونکی همیشه باز بود تا مردم برای پیگیری امورشان راحت تر باشند. حتی او کاری کرده بود مامور ثبت احوال سالی یکی دو بار از شمیران به خانه او بیاید تا به امور پونکی ها رسیدگی کند. او مامور بود تا اسامی جوان هایی که خدمت نکرده اند را به پاسگاه کن بدهد تا به خدمت سربازی بروند. در حقیقت خانه مان محل سربازگیری شده بود.

عبدالسعید فدایی پسر خانواده می گوید: «پدر سال ۱۳۹۹ فوت کرد. با وجود کهولت سن خودش بالای درخت می رفت تا توت بچیند. می گفتیم پدر اجازه بدهید ما این کار را انجام بدهیم می گفت شما بلد نیستید هم خودتان را ناقص می کنید و هم درخت را. حواسش به همه کس و همه چیز بود و در ۹۰ سالگی بسیاری از داستان های کتاب هایش را از حفظ برایمان می خواند.»