قرن چهاردهم و مرگ سیاه

به گزارش سرگرمی برای همه، این روزنامه اعتماد او نوشت: این سوال که این مرگ چند نفر را در سراسر جهان در اواسط قرن چهاردهم گرفت، سوالی است که پاسخ دقیقی ندارد. جووانی بوکاچیو نویسنده ایتالیایی که در همان دوره (دکامرون) می زیست، می نویسد که دوران بدی بود. به عنوان «برادر از برادر، عمو از برادر، خواهر از برادر» اغلب اتفاق می افتاد که زن شوهرش را ترک می کرد. تقریباً غیرقابل باور است که پدران و مادران از ملاقات و مراقبت از کودکان بیمار خود اجتناب می کردند، گویی هرگز با آنها در تماس نبوده اند.

این اپیدمی را ناقوس مرگ نامیدند، زیرا هیچ کس، حتی پزشکان آن روز، نمی دانستند که با چه چیزی سر و کار دارند و واقعاً چه اتفاقی افتاده است. جهل خرافات را تغذیه می کند و اسطوره ها یکی پس از دیگری خلق می شوند. باربارا تاکمن می نویسد: اسکاندیناویایی ها معتقد بودند که طاعون به شکل آتش آبی از دهان مردگان ظاهر می شود و در هوا پرواز می کند تا خانه های مجاور را آلوده کند. در لیتوانی، مردم معتقد بودند که دختری روسری قرمز را از در یا پنجره تکان می دهد تا طاعون را وارد کند. در افسانه ها آمده است که مرد شجاعی در کنار پنجره باز خانه اش منتظر شمشیری بود که از غلافش بیرون آورده شد و به محض تکان شالش را برید. او در این راه جان خود را فدا کرد، اما روستای او نجات یافت و شال برای مدت طولانی در کلیسای محلی نگهداری شد.»

بریتانیایی ها، شاید بیش از هر اروپایی دیگری، در اثر طاعون جان خود را از دست دادند، و بسیاری از آنها هر روز در طول اپیدمی در آن کشور جان خود را از دست دادند. مثلاً در چنین روزی در سال 1349 بیش از 200 جسد را در گاری‌ها انداختند و به حومه لندن بردند و در گور دسته‌جمعی دفن کردند و دفن کردند. کشیشی از آنجا نوشت: «خداوند نسبت به بندگانش سختگیر است و همه چیز اراده اوست. او کسانی را که دوست دارد سرزنش و مجازات می کند. به عبارت دیگر، آنها را در طول زندگی فانی به شیوه های مختلف به سزای اعمال ننگینشان می رساند تا از عذاب ابدی دوری کنند. هر از گاهی بلاها، قحطی های شدید، درگیری ها، جنگ ها و بلاهای دیگر می فرستد تا بندگانش را بیم دهد و عذاب دهد تا گناهانشان پاک شود. درست است که انگلیس به دلیل غرور روزافزون مردمش، فساد و گناهان بی‌شمار آن‌ها با طاعون مجازات شد.»

فقط برخی از کشیش ها آن را باور نکردند. مردم عادی که هر روز شاهد مرگ بودند نیز فکر می کردند که کفاره گناهان خود را خواهند داد. آنها نوشتند که احتمالاً 15 درصد از جمعیت جهان قربانی مرگ اس اس شده اند که در صورت پذیرش حداقل 75 میلیون نفر کشته می شوند.

اتو فردریش در پایان جهان می نویسد. «تواریخ قرن چهاردهم کلبه‌های متروکه‌ای را نشان می‌دهد که در حال تخریب بودند و مزارع گندم کشت‌نشده زمین را هموار می‌کردند. هزاران روستا در سراسر اروپا در یک چشم به هم زدن ناپدید شده اند. بقایای دفن شده کم و بیش در عکس های هوایی قابل مشاهده است، رؤیت ارواح از مردم گم شده است، بیش از 2000 مورد از این خرابه ها تنها در انگلستان ثبت شده است. حتی در آلمانی کلمه Dorfwustungen برای روستاهای متروکه به کار می رود. اخراج ارامنه از شهرها کم اهمیت نیست. حداقل دو قرن طول کشید تا جمعیت شهرهای دیگر به 1300 نفر برسد».

انتهای پیام: